อาหารญี่ปุ่นและการผสมผสานระหว่างศิลปะและวัฒนธรรม

         อาหารญี่ปุ่น ในยุคหลัง ๆ เริ่มจะเปิดรับวัฒนธรรมอาหารของชาติอื่น ๆ เข้าไปร่วมด้วยมากขึ้น ทว่าชาวญี่ปุ่นก็ยังคงรังสรรค์ให้อาหารเหล่านั้นเกิดเอกลักษณ์เฉพาะขึ้นมาใหม่ กลายเป็นอาหารสไตล์ญี่ปุ่นที่แตกต่างจากต้นฉบับเดิมไปอย่างสิ้นเชิง ยกตัวอย่างเช่นแกงกระหรี่ญี่ปุ่นที่รูปแบบการปรุงแตกต่างจากต้นฉบับของอินเดียอย่างสิ้นเชิง สิ่งเหล่านี้เกิดจากการรักษาองค์ประกอบที่สำคัญใน อาหารญี่ปุ่น อันประกอบไปด้วย

        การปรุงรส ชาวญี่ปุ่นจะเน้นการปรุงรสที่ชูรสชาติของวัตถุดิบที่แท้จริงให้โดดเด่นขึ้นมา จึงมักไม่เน้นเครื่องปรุงรสมากมายนัก ตามปกติเครื่องปรุงรสของชาวญี่ปุ่นจะมีเพียงน้ำตาล เกลือ น้ำส้มสายชู มิโซะ (เต้าเจี้ยว) มิริน (เหล้าญี่ปุ่น) และโซยุ (ซีอิ้วญี่ปุ่น) เท่านั้น เครื่องเทศที่พบได้บ่อยคือขิง และต้นหอม

        การจัดแต่งจานอาหาร เพราะการตกแต่งจานอาหารของชาวญี่ปุ่นถือเป็นงานศิลปะที่มีความสวยงาม ดังนั้นพวกเขาจึงพิถีพิถันให้ทุกจานอาหารเกิดความสมดุล มีสีสันที่น่าดึงดูดใจ มีการตัดแต่งผักเพื่อตกแต่ง หรือใช้ภาชนะที่สวยงาม หรือใบไม้ ดอกไม้ที่สวยงามมาใช้ในการตกแต่ง ซึ่งนอกจากสร้างความสวยงามแล้ว ยังช่วยเน้นให้จานอาหารเกิดสีสรรที่เข้ากับฤดูกาลต่าง ๆ อย่างฤดูใบไม้ร่วงก็มักจะเน้นโทนสีส้ม ฤดูใบไม้ผลิจะเน้นความงามของดอกไม้ที่กำลังแย้มบาน นับเป็นลักษณะที่โดดเด่นของ อาหารญี่ปุ่น

        สุนทรียะในการรับประทาน เมื่อรสชาติและความสวยงามของอาหารเกิดความโดดเด่นแล้ว ชาวญี่ปุ่นยังไม่ลืมที่จะใส่ใจสุนทรียะในการรับประทานอาหารด้วยสังเกตได้จากภาชนะอาหารของชาวญี่ปุ่นที่จะต้องเรียบง่ายทว่าสวยงาม หรือการสร้างบรรยากาศในร้านอาหารที่ช่วยเพิ่มความโดดเด่นของจานอาหารให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น รวมถึงวัฒนธรรมการกินเลี้ยงในระหว่างชื่นชมดอกซากุระที่เบ่งบาน เป็นต้น